Ναυτικό όραμα
Οι σύγχρονες γεωστρατηγικές απαιτήσεις (Ενιαίος Αμυντικός Χώρος, Πετρέλαια Κύπρου, Κρίση Λιβάνου, Αποστολές ΝΑΤΟ και ΕΕ) προσδιορίζουν τις επιχειρησιακές δυνατότητες που καλείται να αναπτύξει το Πολεμικό Ναυτικό.
Το Πολεμικό Ναυτικό και κυρίως οι μεγάλες μονάδες κρούσης (Φρεγάτες) αποτελεί το κατ’ εξοχήν εργαλείο της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής. (Κατ’ αντιστοιχία και όλα τα Ναυτικά των μεγάλων χωρών εξυπηρετούν με ανάλογο τρόπο τα εθνικά τους συμφέροντα).
Οι Ναυτικές μονάδες από τη φύση τους καλύπτουν τις σύγχρονες απαιτήσεις του πολέμου (σε πλαίσια ΝΑΤΟ) που θέλουν τις στρατιωτικές μονάδες ευκίνητες, αυτόνομες, με μεγάλη ισχύ πυρός, ικανές να δράσουν μακριά από τα εδάφη τους (βλ. NRF).
Η Ελλάς παρά τον Θαλασσινό – Ναυτικό χαρακτήρα που της προσδίδει η γεωστρατηγική θέση της, κατά την μεταπολεμική εποχή ακολούθησε μία μάλλον στρεβλή ανάπτυξη των Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά την ψυχροπολεμική περίοδο ο Στρατός Ξηράς ήταν ο Κλάδος ο οποίος κυριάρχησε, λόγω και του χαρακτήρα των από Βοράς απειλών και ενδεχομένως λόγω του χαρακτήρα που οι σύμμαχοι ήθελαν να μας επιβάλλουν.
Στην δεκαετία του ’80 – ’90 ήταν η Αεροπορία το όπλο που αναπτύχθηκε περισσότερο, κάτι που αποτελούσε και πολιτική επιλογή (υπάρχει σχετική αναφορά σε βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη). Η ανάπτυξη της Αεροπορίας ήταν βεβαίως εις βάρος και του Ναυτικού το οποίο υποχρεώθηκε να καλύψει της ανάγκες του με μεταχειρισμένες φρεγάτες (πλην των εξαιρέσεων της ναυπήγησης των 4 ΜΕΚΟ).
Σήμερα όπου η Ναυτική ισχύς παγκοσμίως (πολεμική και εμπορική) είναι το κατ’εξοχήν μέσον της θαλάσσιας κυριαρχίας και ασφάλειας (και κατ’ επέκτασης Εθνικής), οι ναυτικοί εξοπλισμοί είναι κάτι παραπάνω από επίκαιροι.
Το ΠΝ οφείλει να παραμείνει σταθερά στοχευμένο στην προσπάθεια πρόσκτησης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων, που θα του επιτρέψουν να παραμείνει στην κατηγορία των Ναυτικών ανοικτής θαλάσσης (blue water navies).
Το Πολεμικό Ναυτικό και κυρίως οι μεγάλες μονάδες κρούσης (Φρεγάτες) αποτελεί το κατ’ εξοχήν εργαλείο της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής. (Κατ’ αντιστοιχία και όλα τα Ναυτικά των μεγάλων χωρών εξυπηρετούν με ανάλογο τρόπο τα εθνικά τους συμφέροντα).
Οι Ναυτικές μονάδες από τη φύση τους καλύπτουν τις σύγχρονες απαιτήσεις του πολέμου (σε πλαίσια ΝΑΤΟ) που θέλουν τις στρατιωτικές μονάδες ευκίνητες, αυτόνομες, με μεγάλη ισχύ πυρός, ικανές να δράσουν μακριά από τα εδάφη τους (βλ. NRF).
Η Ελλάς παρά τον Θαλασσινό – Ναυτικό χαρακτήρα που της προσδίδει η γεωστρατηγική θέση της, κατά την μεταπολεμική εποχή ακολούθησε μία μάλλον στρεβλή ανάπτυξη των Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά την ψυχροπολεμική περίοδο ο Στρατός Ξηράς ήταν ο Κλάδος ο οποίος κυριάρχησε, λόγω και του χαρακτήρα των από Βοράς απειλών και ενδεχομένως λόγω του χαρακτήρα που οι σύμμαχοι ήθελαν να μας επιβάλλουν.
Στην δεκαετία του ’80 – ’90 ήταν η Αεροπορία το όπλο που αναπτύχθηκε περισσότερο, κάτι που αποτελούσε και πολιτική επιλογή (υπάρχει σχετική αναφορά σε βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη). Η ανάπτυξη της Αεροπορίας ήταν βεβαίως εις βάρος και του Ναυτικού το οποίο υποχρεώθηκε να καλύψει της ανάγκες του με μεταχειρισμένες φρεγάτες (πλην των εξαιρέσεων της ναυπήγησης των 4 ΜΕΚΟ).
Σήμερα όπου η Ναυτική ισχύς παγκοσμίως (πολεμική και εμπορική) είναι το κατ’εξοχήν μέσον της θαλάσσιας κυριαρχίας και ασφάλειας (και κατ’ επέκτασης Εθνικής), οι ναυτικοί εξοπλισμοί είναι κάτι παραπάνω από επίκαιροι.
Το ΠΝ οφείλει να παραμείνει σταθερά στοχευμένο στην προσπάθεια πρόσκτησης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων, που θα του επιτρέψουν να παραμείνει στην κατηγορία των Ναυτικών ανοικτής θαλάσσης (blue water navies).
No comments:
Post a Comment