Αντίβαρο Συνειδήσεων...

Μετά την επίσκεψή μου στο δικτυακό τόπο του Αντίβαρου σκέφτηκα να συνδράμω στην προσπάθεια της "σιωπηλής" πλην υγειούς πλειοψηφίας αυτού του τόπου, να παρέμβει και να ακουστεί δυναμικά. Νομίζω ότι η συμπαθής γελοιογραφία παριστάνει πολύ γλαφυρά τον κίνδυνο που ελοχεύει από τους πειραματισμούς μερικών πεφωτισμένων. Συμπληρωματικά αντιγράφω τις ενστάσεις της Ακαδημίας για το "πόνημα" της Ιστορίας ΣΤ' Δημοτικού.

Γράφει η Ακαδημία:

"Aισθητή είναι η απόκλιση του βιβλίου από τις κατευθύνσεις και τους στόχους του Διαθεματικού Eνιαίου Πλαισίου Προγράμματος Σπουδών Iστορίας (ΔEΠΠΣI), βάσει της κανονιστικής αποφάσεως 21072/Γ2…
Συμπερασματικά, το κείμενο του διδακτικού εγχειριδίου

• Δεν συμβάλλει στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας.
• Eπιδεικνύει προχειρότητα κατά την προσέγγιση μείζονος σημασίας ζητημάτων του ιστορικού παρελθόντος και αδυναμία διακρίσεως του εκάστοτε ουσιώδους από το επουσιώδες.
• Παρουσιάζει ικανό αριθμό ανακριβειών, λαθών και παραλείψεων ουσιώδους συχνά σημασίας…
• Στην τελική κρίση περί του εγχειριδίου οφείλει να αποδοθεί η επιβεβλημένη βαρύτης στην επιταγή του Συντάγματος για την ανάπτυξη μέσω της παιδείας της "εθνικής συνειδήσεως των Eλλήνων". "-

Νομίζω ότι η Ακαδημία πολύ συνοπτικά αλλά με ακρίβεια, εστιάζεται στην ουσία του προβλήματος. Εγώ θα ήθελα να συμπληρώσω ότι η "εθνική συνείδηση" είναι άμεσα εξαρτώμενη από την "εθνική μνήμη". Αυτή ακριβώς η εθνική μνήμη κινδυνεύει να απωλεσθεί. Κι αυτό που δεν καταλαβαίνω που να με πάρει, είναι γιατί έπρεπε να "πειραχθεί" ο τρόπος με τον οποίο διδασκόταν η ιστορία. Δηλαδή οι προηγούμενες γενιές δεν τα έμαθαν καλά; Έπρεπε να έρθει η κυρία Ρεπούση και το συνάφι της, οι... "συνήθεις χάσκακες" (κατά Ζουράρι) να μας (ξανα)μάθει ιστορία. Και βέβαια είναι να απορεί κανείς πως όλα αυτά παίρνουν σάρκα και οστά, την εποχή που κυβερνά μία (κατα συνθήκη) συντηρητική παράταξη.

Σε μιά εποχή που πολλές κοινωνίες κάνουν θεαματικές στροφές προς μία ορθολογιστική αυτοσυγκράτηση και επιστροφή σε πιό συντηρητικά στερεότυπα (βλέπε Γαλλία-Σαρκοζί), εμείς προωθούμε μία λανθάνουσα "φιλελεύθερη" προσέγγιση. Δηλαδή με καθυστέρηση υιοθετούμε κάτι που οι άλλοι ήδη το δοκίμασαν, δεν τους πέτυχε και το απέριψαν. Πρόκειται για τον "ελιτισμό των δήθεν προοδευτικών" (κατά Χολέβα) οι οποίοι χλευάζουν αυτούς που σέβονται την εθνική μνήμη. Το αποτέλεσμα είναι ένα ανουσιούργημα, που παρουσιάζει μία ανιστόρητη ιστορία που εμένα προσωπικά με προσβάλει, με εξοργίζει και μου προκαλεί αγωνίες και ανησυχία.