Master & Commander

Η αλλιώς η απόλυτη ταινία περί ηγεσίας, και όχι μόνο. Όσες φορές κι αν τη βλέπω δεν τη χορταίνω. Όλα είναι εκεί... η ναυτικότητα, ο ανδρισμός, η συντροφικότητα, το θάρρος, η ηγεσία, η εκπαίδευση, η τακτική, η μάχη, η ιστορία, το Royal Navy, ο Lord Nelson και τόσα άλλα που μπορώ να γράφω για μέρες. Μιά ταινία must see για τον άνδρα, τον ναύτη, τον ηγέτη. Μια ταινία που θα έπρεπε να γίνεται αντικείμενο μελέτης στις στρατιωτικές ακαδημίες. Μια ταινία που πρέπει να τη δουν όλοι οι Αξιωματικοί του Ναυτικού και όχι μόνο. Μιά ταινία που θα πρέπει να τη δούν όσοι είναι στις κορυφές της ηγεσίας της οποιασδήποτε ηγεσίας, πολιτικής στρατιωτικής δεν έχει σημασία. Όλα είναι τόσα ξεκάθαρα εκεί, η θάλασσα, το πολεμικό πλοίο, το πλήρωμα, το ηθικό, ο εχθρός και πάνω απ'όλους και όλα ο Κυβερνήτης.... o απόλυτος άρχων, ο Θεός, Master & Commander.

Σε μιά εποχή που το ανδρικό φύλο έχει αρχίσει και εκμαυλίζεται, που ρέπει συνεχώς προς τη μαλθακότητα και την τρυφηλότητα, έρχεται αυτή ταινία για να σου δείξει πως ήταν κάποτε οι άνδρες όταν είχαν αρχίδια. Σε μιά εποχή διαρκούς αμφισβήτησης και μηδενισμού, έρχεται αυτή η ταινία που σου τακτοποιεί τις σκέψεις στο μυαλό σου και σου δείχνει ότι ειναι τελικά ωραίο να νοιώθεις περήφανος για την πατρίδα σου, το πλοίο σου τον εαυτό σου τον ίδιο. Σε μιά εποχή και σε μιά χώρα διεφθαρμένη, έρχεται αυτή η ταινία να σου διδάξει το θάρρος και τη δύναμη ψυχής. Σε μιά εποχή που η ηγεσία (η οποιαδήποτε ηγεσία το ξαναλέω) έχει γίνει συνώνυμη του συμβιβασμού, έρχεται η ταινία που σου δείχνει πως πρέπει να είναι ο ηγέτης όταν πρέπει να πάρει αποφάσεις δύσκολες, πως πρέπει να κόβει τους γόρδιους δεσμούς, πως θα θυσιάσει τον έναν για τους πολλούς, πως θα κάνει το πλήρωμά του να τον ακολουθήσει στη μάχη όχι επειδή έχει τον τίτλο και τα γαλόνια, αλλά επείδή είναι αυτό που είναι και μόνο αυτός είναι.

Ξέρω ότι δεν αγγίζουν όλους αυτά. Αν ποτέ μπεί κανείς εδώ και τα διαβάσει μπορεί και να γελάσει... στ' αρχίδια μου, για μένα τα γράφω έτσι κι αλλιώς. Προτιμώ να βλέπω Master & Commander παρά Fame story και συναφείς τηλε-κοπρηές. Προτιμώ να ανασαίνω το θαλασσινό αεράκι παρά τα βοθρολύματα παράγωγα της αστικής υπερκατανάλωσης. Προτιμώ να δώσω παραδείγματα ανδρισμού στα παιδιά μου παρά να τα κάνω bi-sexual δήθεν-προοδευτικούς. Προτιμώ να είμαι αυτόνομος παρά να βασίζομαι σε άλλους. Προτιμώ να είμαι leader παρά follower. Προτιμώ να βλέπω τα νώτα και να κυνηγώ την πρύμνη του εχθρού, παρά να εκθέτω τον κώλο μου στον κάθε μαλάκα που ορέγεται να μου τον γαμήσει. Προτιμώ να γαμάω απο το να με γαμάνε. Προτιμώ να νικάω απο το να με νικάνε. Προτιμώ να είμαι Master & Commander.

Προπαγάνδα & Παραπληροφόρηση

Ένα ζήτημα που μ' έχει απασχολήσει τον τελευταίο καιρό, είναι ο ρόλος των ΜΜΕ στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Διαπιστώνω καθημερινά το μένος και τη λύσσα με την οποία μιά μεγάλη μερίδα του έντυπου και τηλεοπτικού τύπου κτυπά την Κυβέρνηση με κάθε μέσο. Ξέρω, είμαστε σε προεκλογική περίοδο, ωστόσο πιστεύω ότι στο βωμό των συμφερόντων οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες - επιχειρηματίες που τους καθοδηγούν έχουν χάσει το μέτρο, κυριολεκτικά. Η γραμμή νομίζω είναι σαφής: "Υπερτονίστε τα κακώς κείμενα της Κυβέρνησης και του Κρατικού μηχανισμού, υποβιβάστε και αγνοήστε την οποιαδήποτε θετική εικόνα στο βωμό του συμφέροντος".

Στις πυρκαγιές για παράδειγμα, (όπου ο κρατικός μηχανισμός δεν τα πήγε καλά είναι γεγονός), οι μόνες εικόνες που φαίνονταν ήταν οι ξυπόλητοι και πανικόβλητοι πολίτες που προσπαθούσαν να σβήσουν το πύρινο θηρίο με λάστιχα ποτίσματος. Πουθενά ένα πυροσβεστικό άγημα, πουθενά τα εναέρια μέσα κι ας έλεγε το Υπουργείο Άμυνας ότι η διαθεσιμότητά τους ήταν στο 100%, πουθενά οι διασώσεις (εκτός από την περίπτωση της διάσωσης του συνεργείου του ΑΝΤ-1). Με λίγα λόγια μόνο χάος, πανικός και παντελής απουσία του Κράτους.

Αντιλαμβάνεται κανείς πλεόν ότι ζούμε για τα καλά στην δικτατορία των βαρώνων των ΜΜΕ. Αλήθεια είναι ότι μας προβάλλουν αυτοί. Αυτοί διαμορφώνουν απόψεις και συνειδήσεις. Το ξεκάθαρο μήνυμα που περνούν είναι, ότι αυτοί εφεξής θα ανεβάζουν και θα κατεβάζουν Κυβερνήσεις. Έ λοιπόν όχι, δεν το δέχομαι. Δεν δέχομαι να με νομίζουν για κάφρο χειραγωγούμενο. Αμφισβητώ ευθέως την αξιοπιστία των ΜΜΕ κι έχω αποδείξεις.

Ρίξτε μια ματιά στο εξώφυλλο της εφημερίδας "ΕΘΝΟΣ" της 26ης Ιουλίου 2007

Στο εξώφυλλο βλέπουμε τρεις ανθρώπους να δίνουν κυριολεκτικά μάχη με τις φλόγες πάνω στην σκεπή του σπιτιού τους. Μέχρι εδώ καλά... Ωστόσο για κακή τύχη των δημοσιογράφων και των συντακτών της εφημερίδας, η ίδια φωτογραφία δημοσιεύτηκε και σε άλλα έντυπα (όπως η εφημερίδα city press) με τη μόνη διαφορά ότι η τεράστια φωτιά δεν υπήρχε!!!

Χρειάζεται να πω ή να γράψω τίποτ' άλλο; ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!!!

Όχι στην Παλιά Πόλη

Ελλάδα 2017 μ.Χ. Το φιλελεύθερο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της «Νέας Πορείας» έρχεται στην εξουσία, αφού σαρώνει στις εκλογές με ποσοστό 49% με την βοήθεια των αλλοδαπών ψηφοφόρων και της αποχής. Με προεδρικό διάταγμα απαγορεύεται η ανάρτηση της σημαίας. Ακολουθούν νυχτερινοί εμπρησμοί των εκκλησιών, απαγόρευση της δημόσιας έκθεσης των θρησκευτικών συμβόλων και των θρησκευτικών γάμων και επιβολή της υποχρεωτικής καύσης των νεκρών. Ο Αρχιεπίσκοπος τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό και αποβιώνει λίγο αργότερα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Σε όλους τους μετανάστες χορηγείται το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Στην Κύπρο επιβάλλεται το σχέδιο Ουίλιαμς, κακέκτυπο του αλήστου μνήμης σχεδίου Ανάν. Με την νέα «αντιτρομοκρατική» και «αντιφασιστική» νομοθεσία τα εθνικιστικά κόμματα τίθενται εκτός νόμου. Την θέση των κομμάτων που απαγορεύονται παίρνουν κάποια «φιλελεύθερα» κόμματα των επιχειρηματιών για να προσδώσουν νομιμότητα στο πολιτικό παιχνίδι. Η πολυεθνική αστυνομία αναλαμβάνει την τήρηση της τάξεως. Η μοναδική αντίδραση προέρχεται από την οργάνωση της «Μάχης» που έχει την έδρα της στην Παλιά Πόλη των Αθηνών.

Αυτά και άλλα ενδιαφέροντα μας γράφει στο νέο βιβλίο του ο εκλεκτός δημοσιογράφος Νίκος Χιδίρογλου. Το έργο του είναι ομολογουμένως ιδιαίτερα πρωτότυπο, αν όχι μοναδικό για τα Ελληνικά δεδομένα. Ο ίδιος ο συγγραφέας ανήκει θα έλεγα στην κατηγορία των Δεξιών διαννοούμενων (σπάνιο είδος) και αρθρώνει έναν πολιτικό λόγο, τόσο μεστό που ξαφνιάζει ευχάριστα ακόμη και όσους νοιώθουν ότι ανήκουν πολιτικά σε άλλους χώρους. Αυτό που μου άρεσε στο βιβλίο είναι ότι περιγράφει ένα Οργουελικό μέλλον με τόση ακρίβεια, που θα έλεγε κανείς ότι ο συγγραφέας του στ' αλήθεια έχει ζήσει αυτά που γράφει. Μια πιό προσεκτική ανάγνωση κάνει τον αναγνώστη να καταλάβει ότι ο συγγραφέας δεν κάνει τίποτ' άλλο από μία προβολή της παρούσας κατάστασης στο μέλλον με μία ωστόσο υπερθετική αναγωγή που σίγουρα σε ανατριχιάζει. Ακόμα και οι χαρακτήρες του βιβλίου δεν απέχουν από υπάρχουσες μορφές του σήμερα. Τέλος οι σελίδες του βιβλίου έχουν έντονο το άρωμα της Ελλάδας χωρίς άναρθρες εθνικοπατριωτικές κορώνες, γι' αυτό θα αρέσει σε πολύ κόσμο. Δεν έχω τι άλλο να προσθέσω. Μπράβο Νίκο.

Zeitgeist

Για όλους εσάς που θεωρείτε εαυτούς "ψαγμένους" και σκεπτόμενους πολίτες, θα πρότεινα την ταινία "Zeitgeist", (προφέρεται τσάϊτγκάιστ και σημάινει κάτι σαν "το πνεύμα των καιρών, πνεύμα της εποχής, του χρόνου" κλπ). Η ταινία είναι άκρως ενδιαφέρουσα αλλά πρέπει να τη δείς με ανοιχτό μυαλό, γιατί θίγει πολλά θέματα με ανατρεπτικό τρόπο.

Αν αναρωτάσθε γιατί γίνονται πόλεμοι, γιατί το πολιτικό σύστημα είναι πουλημένο, γιατί η παιδεία και η οικονομία μας πάνε κατά διαόλου, γιατί τα ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση έχουν τέτοια δύναμη, αν αναζητάτε την αλήθεια και αν τέλος πάντων ψάχνετε για το ποιός στ' αλήθεια κυβερνά αυτόν τον πλανήτη, αυτή η ταινία μπορεί να σας δώσει το έναυσμα για να δείτε τον κόσμο με άλλη προοπτική και ίσως να βρείτε και κάποιες απαντήσεις.

Θα μπορούσα να παρομοιάσω την ταινία με το Matrix, καθώς πρόκειται για μιά πιό πεζή ερμηνεία και αποκάλυψη του εικονικού κόσμου στον οποίο ζούμε. Επίσης βρίσκω την ταινία λίαν επίκαιρη λόγω πυρκαϊών, ασύμμετρων απειλών, αόρατων εχθρών, διεφθαρμένων και χειραγωγούμενων πολιτικών που διεκδικούν την ψήφο μας κλπ. Δεν ξέρω αν η ταινία θα φτάσει στις κινηματογραφικές αίθουσες ή στα ράφια των Βιντεάδικων (πολύ αμφβιάλλω), αλλά χάρη στο ελέυθερο (ως πότε ακόμα;) διαδίκτυο, μπορεί κάποιος να κατεβάσει το torrent από εδώ.

You can't handle the truth

Son, we live in a world that has walls, and those walls have to be guarded by men with guns. Who's gonna do it? You? You, lieutenant Weinberg?

I have a greater responsibility than you can possibly fathom. You weep for Santiago, and you curse the Marines. You have that luxury. You have the luxury of not knowing what I know - that Santiago's death, while tragic, probably saved lives; and my existence, while grotesque and incomprehensible to you, saves lives.

You don't want the truth because deep down in places you don't talk about at parties, you want me on that wall -- you need me on that wall.

We use words like "honor," "code," "loyalty." We use these words as the backbone of a life spent defending something. You use them as a punch line.

I have neither the time nor the inclination to explain myself to a man who rises and sleeps under the blanket of the very freedom that I provide and then questions the manner in which I provide it.

I would rather you just said "thank you" and went on your way. Otherwise, I suggest you pick up a weapon and stand the post. Either way, I don't give a damn what you think you are entitled to!

A Few Good Men (1992) Courtroom Defense Speech about 'Code Red'
Jack Nicholson as Col. Nathan R. Jessup

Ναυμαχία της Midway

Φέτος και συγκεκριμένα στις 4 Ιουνίου συμπληρώνονται 65 χρόνια από την Ναυμαχία της Midway. Τέσσερα Ιαπωνικά Αεροπλανοφόρα (Akagi, Kaga, Hiryu, Soryu) έναντι τριών Αμερικανικών (Enterprise, Hornet, Yorktown) στην πιο κρίσιμη Αερο-Ναυτική αναμέτρηση του Ειρηνικού κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ. Μέχρι το πρωί της ημέρας εκείνης οι Ιάπωνες είχαν την απόλυτη Θαλάσσια Κυριαρχία, έως το βράδυ την είχαν απωλέσει. Ποτέ άλλοτε μία και μόνο μάχη δεν έφερε τέτοια δραματική τροπή σε έναν πόλεμο.

Το διαδίκτυο βρίθει από ιστοσελίδες αφιερωμένες στην εν λόγω Ναυμαχία. Ωστόσο φέτος στην ιστοσελίδα του Αμερικανικού Ναυτικού υπάρχει ειδικό αφιέρωμα-οδοιπορικό υπο τον τίτλο "The Course to Midway". Το αφιέρωμα δείχνει εξαιρετικά ενδιαφέρον καθώς καταγράφονται όλα τα γεγονότα, καταστάσεις και άνθρωποι που ενεπλάκησαν μέχρι την ώρα διεξαγωγής της Ναυμαχίας και κατά τη διάρκεια αυτής.

Made in Turkey?

Διαβάζω στα Αμυντικά Θέματα του Μαΐου: "Ετοιμη να παράξει το δικό της άρμα μάχης είναι η Τουρκία, όπως έγινε γνωστό έπειτα από συνάντηση που είχαν στελέχη της κυβερνήσεως, του υπουργείου Άμυνας και επιχειρηματίες".
Μετά και από μιά γρήγορη αναζήτηση νάσου και το σχετικό αρθράκι στο διαδικτυακό τόπο DefenceNews.com.

Τι έγινε ρε παιδιά; Οι πάλαι ποτέ "μπουνταλάδες" ξεθάρρεψαν και κάνουν τέτοια τεχνολογικά ανοίγματα; Από τη μιά το "Εθνικό Πλοίο" (MilGem), από την άλλη συμπαραγωγές για F-16, CN-235, UAVs κλπ από την TAI. Νάσου τώρα και το "Εθνικό Τανκ". Κι εμείς εδώ τι κάνουμε; Εμείς τα εξυπνοπούλια που θέλουμε να ενισχύσουμε και την εγχώρια αμυντική βιομηχανία που βρισκόμαστε; Ααα εμείς είμαστε μάγκες και τα παίρνουμε έτοιμα. Τα μοσχοπληρώνουμε σε διεφθαρμένους εμπόρους όπλων για να πάρουμε καλό πράμα, δοκιμασμένο. Η στην καλύτερη περίπτωση τα φτιάχνουμε (σαν υποκατασκευαστές βεβαίως, όχι συμπαραγωγοί) με σχέδια τρίτων. Να κάτι σαν τον "ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗ" να πούμε που γέρνει λιγάκι.

Δηλαδή δεν κατάλαβα τι παραπάνω έχουν τα Τουρκάκια που το παλεύουνε όπως μπορούν να αναπτύξουν δικιά τους - ναι δικιά τους - αμυντική βιομηχανία. Σιγά - σιγά με μεθοδικότητα ασύμβατη με την Ανατολίτικη νοοτροπία και με μιά υπομονή κι επιμονή που σίγουρα προκαλεί εντυπώσεις. Κι εμείς εδώ να αμπελοφιλοσοφούμε και να βαυκαλιζόμαστε. Αλλά ξέχασα εμείς Tanks μπορεί να μην μπορούμε να σχεδιάσουμε (πόσο μάλλον να κατασκευάσουμε), αλλά από "Think Tanks" όσα θες: ΙΑΑ, ΕΛΙΑΜΕΠ, ΕΛΕΣΜΕ και άλλα. Σε δουλειά να βρισκόμαστε και να "σκεφτόμαστε" το κακό μας τον καιρό. Παπαρολογία "Made in Greece".

Τηλε-Ναύαρχος

Έχει γίνει πλέον και αυτός ένας αστέρας πρώτου μεγέθους. Δημοφιλής προσκεκλημένος και παρατρεχάμενος σε εκπομπές καθ’όλο το εύρος της τηλεοπτικής ζώνης. Πρωϊνάδικα, ξενυχτάδικα, μεσημβρινά κουτσομπολίστικα. Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, από στούντιο σε στούντιο και από πάνελ σε παράθυρο. Πολυγνώμων και πολυπράγμων, εκφράζει άποψη επί παντός επιστητού. Η θεματολογία του ευρύτατη και ανεξάντλητη. Ο ίδιος αγέρωχος, φλεγματικός και γεμάτος αυτοπεποίθηση, δεν διστάζει να κατακρίνει να λοιδορήσει να ειρωνευτεί και να σατιρίσει τα πάντα. Ο λόγος βεβαίως για τον ιταμό επίτιμο ΑΓΕΝ Ναύαρχο Αντωνιάδη.

Δεν θα σχολιάσω τις θέσεις του. Η ελευθερία του λόγου μας επιτρέπει να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε και όπου θέλουμε. Ωστόσο οι στρατιωτικοί διέπονται από κανόνες συμπεριφοράς και δεοντολογίας πολύ αυστηρότερες από τον μέσο πολίτη, ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι. Δεν έχει σημασία τι λέει ο Ναύαρχος Αντωνιάδης, αλλά το που και το πως το λέει. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τα λεγόμενά του. Σημασία έχει ότι λόγω της θέσης του και του θεσμικού τίτλου του δεν έχει το δικαίωμα να γίνεται βορά στον κάθε τηλε-κανίβαλο δημοσιογράφο. Ο λόγος απλός και ξεκάθαρος. Η παρουσία του Ναυάρχου οδηγεί το κοινό σε συνειρμικά συμπεράσματα για το ήθος και το ποιόν όλων των υπολοίπων αξιωματικών του ΠΝ. Αυτό είναι το αμάρτημα του Αντωνιάδη. Εκμεταλλεύεται τον τίτλο του επίτιμου ΑΓΕΝ για την δική του προβολή και δημοσιότητα. Ποιος δίνει δεκάρα για τις απόψεις του οποιοδήποτε πολίτη Αντωνιάδη. Ακούει όμως με προσοχή τις δηλώσεις του Ναυάρχου πρώην Αρχηγού και είτε γελά είτε θλίβεται.

Τώρα σε ότι αφορά τη θρησκεία ο καθένας μπορεί να πει ότι θέλει. Οι πιο ψύχραιμοι θα δουν στην κάθε θρησκεία το λατρευτικό πλαίσιο με το οποίο ο απλός άνθρωπος δοξάζει Τον Θεό. Αυτό το πλαίσιο είτε σου αρέσει είτε όχι και κάνεις τις επιλογές σου. Οφείλεις όμως να αποδεχτείς αν είσαι στρατιωτικός ότι οι θρησκευτικές εκδηλώσεις θα είναι κομμάτι της επαγγελματικής σου πορείας. Το κάνεις «γαργάρα» και πορεύεσαι. Έτσι έκανε και ο Ναύαρχος. Από ότι φαίνεται όμως ασφυκτιούσε. Τον ενοχλούσε ίσως και η ίδια η στολή του, αν κρίνουμε από τα απαξιωτικά του σχόλια για τα παράσημα. Τη φορούσε βέβαια και σε εορτές και τελετές πήγαινε και τον Άγιο Νικόλαο εξυμνούσε στους λόγους του. Γιατί άραγε, ποιόν κορόιδευε; Τους αξιωματικούς συναδέλφους του, τους πολιτικούς του προϊσταμένους που τον εμπιστευτήκαν, ή τον ίδιο του τον εαυτό;


Το θέμα είναι ότι όταν αποστρατεύτηκε και οι προβολείς της δημοσιότητας έκλεισαν γι’ αυτόν έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Το μόνο που ζητούσε ήταν προβολή και δόξα. Όταν τα έχασε τα αποζήτησε στα τηλεοπτικά στούντιο. Μπράβο Ναύαρχε τα κατάφερες να γίνεις διάσημος. Σου εύχομαι το ταχύτερο να κάνεις και σουξέ στο “Je t’ aime” της κυρίας Πάνια. Κοίτα μόνο να είσαι με τη μεγάλη στολή του Ναυτικού γιατί το γιαούρτι που θα φας «γράφει» ωραία στο μαύρο.

CIA Factbook

«2% Τούρκους και άλλους» 'βλέπει' στην Ελλάδα η ανανεωμένη παγκόσμια έκδοση του World Factbook της CIA, η οποία περιλαμβάνει στοιχεία και πληροφορίες για όλες τις χώρες του κόσμου. Σημειώνεται ότι στην έκδοση του 2006, το 2% ήταν απλώς «άλλοι».

H εν λόγω είδηση πέρασε στα ψιλά πριν από λιγες μέρες, (έχουμε άλλες προτεραιότητες βλέπετε...). Κι όμως κάτι τέτοια "ψιλά" σε λίγα χρόνια θα χοντρύνουν και θα τα βρούμε μπροστά μας σαν το Μακεδονικό ζήτημα. Είναι ενδιαφέρουσα επίσης και η συνέντευξη τύπου που δόθηκε στο State Department, γιατί δείχνει και την επίσημη στάση της Αμερικανικής Κυβέρνησης.

Τι κι αν η συνθήκη της Λωζάνης πολύ επιμελώς έγραφε μόνο για Μουσουλαμανική μειονότητα και όχι για Τουρκική (όλα έχουν τη σημασία τους). Χρειάστηκαν 84 χρόνια για να αρχίσει η διολίσθηση προς μη εθνικά συμφέροντα και θέσεις (ή μήπως είχε αρχίσει πολύ πιο πριν;).

Ετσι όπως πάμε σε καμμιά δεκαριά χρόνια το τότε World Factbook θα αναφέρει και Αλβανική μειονότητα 10%, με ότι μπορεί να σημαίνει ή να συνεπάγεται αυτό. Οι προβληματισμοί δικοί σας...

Falklands - Ιμια

1982 – Απρίλιος. Το Βρετανικό Υπουργικό Συμβούλιο συνεδριάζει για τον τρόπο αντιμετώπισης της πιο σοβαρής κρίσης στην πρόσφατη μεταπολεμική ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου. Σε 48 ώρες επίκειται επίθεση των Αργεντινών κατά των νήσων Falklands. Οι Πολιτικοί είναι διστακτικοί. Ο Υπουργός Άμυνας John Nott υποστηρίζει ότι η απόσταση είναι απαγορευτική για ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Όμως ο Βρετανός Α/ΓΕΝ (1st Sea Lord) Admiral Sir Henry Leach έχει διαφορετική άποψη. Διακόπτει το συμβούλιο, παρακάμπτει την ιεραρχία και ζητά απ’ευθείας ακρόαση από την Πρωθυπουργό Margaret Thatcher. Διαβεβαιώνει ότι μια στρατιωτική επιχείρηση είναι εφικτή, ο στόλος είναι σε πλήρη ετοιμότητα και ότι ο ίδιος μπορεί να συγκροτήσει μία δύναμη επιχειρήσεων μέσα σε λίγες μέρες. Η αποφασιστικότητα, ο ενθουσιασμός και ο επαγγελματισμός του Ναυάρχου πείθουν την σιδηρά κυρία για ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Η μετέπειτα ιστορία είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Το κύρος και το γόητρο μίας πρώην αυτοκρατορίας αποκαθίσταται.

1996 – Ιανουάριος. Ξημερώματα της 31^ης. Η Ελλάς βιώνει τη χειρότερη κρίση μετά τη μεταπολίτευση – τα Ίμια. Το ΚΥΣΕΑ συνεδριάζει «άτυπα» στο Μέγαρο Μαξίμου. Ας εστιάσουμε στις ηγετικές μορφές των κ. Σημίτη και Ναυάρχου Λυμπέρη μέσα από τα ίδια τους τα γραπτά. Ο τότε Πρωθυπουργός γράφει για την κρίση στο βιβλίο του «Πολιτική Για Μια Δημιουργική Ελλάδα». Επιλέγω μερικές φράσεις μέσα από το βιβλίο του που αποκαλύπτουν την ψυχοσύνθεση του τότε Πρωθυπουργού της χώρας και τις προθέσεις του: «Πρόθεσή μου δεν είναι η εμπλοκή της Ελλάδας σε μία ενδεχόμενη αναμέτρηση με άγνωστες προεκτάσεις...»«Ήθελα να αποφύγω τη δημιουργία της εντύπωσης ότι βρισκόμαστε μπροστά σε πολεμική κρίση. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και έπρεπε να αντιμετωπιστεί με πολιτικά μέσα κι όχι με μία στρατιωτική επιχείρηση» (σελ. 63). Από αυτά καταλαβαίνουμε ότι η Πολιτική ηγεσία έχει πάρει ήδη τις αποφάσεις της. Έχει επιλέξει την μη σύγκρουση. Το κύρος και το γόητρο της χώρας βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα. Η αγωνία του δε για απεμπλοκή είναι κάτι παραπάνω απο φανερή στη φράση του: «Αρχίζει να διαφαίνεται η προοπτική εξόδου από την κρίση» (σελ. 67). Όμως κάπου εκεί που η κρίση αποκλιμακωνόταν, οι Τούρκοι κάνουν κίνηση αιφνιδιασμού και καταλαμβάνουν τη Δυτική Ίμια. Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων έχει έρθει. Στο σημείο αυτό ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Ναύαρχος Λυμπέρης στο βιβλίο του "Εθνική Στρατηγική και Χειρισμός Κρίσεων" (σελ. 186), όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας του θέτει μία σαφή ερώτηση: «... πως βλέπει ο Α/ΓΕΕΘΑ το αποτέλεσμα ενδεχόμενης σύγκρουσης;». Απαντά ο Ναύαρχος: «Έχουμε τακτικό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου και στο ξεκίνημα θα τους καταφέρουμε ένα γερό κτύπημα με την Αεροπορία και το Ναυτικό. Η σύγκρουση ίσως κλιμακωθεί. Δεν μπορώ να σας βεβαιώσω ότι έχω τη νίκη στο πιάτο. Θα πολεμήσουμε για να νικήσουμε». Η προηγούμενη φράση μεταφράζεται με άλλα λόγια «...ναι μεν μπορούμε αλλά μπορεί και όχι, άρα η απόφαση είναι δική σου». Αυτό ήταν..., μετά από αυτή την «προσεκτική» απάντηση και με δεδομένες τις προθέσεις του κ. Σημίτη, η απόφαση της Πολιτικής ηγεσίας ήταν δεδομένη και τα αποτελέσματα είναι επίσης γνωστά.

Ο παραλληλισμός των δύο συμβάντων είναι αναπόφευκτος. Από τη μία, βούληση και αποφασιστικότητα, από την άλλη ανασφάλειες, επιφυλακτικότητα, φοβία. Τα συμπεράσματα δικά σας...

Ναυτικό όραμα

Οι σύγχρονες γεωστρατηγικές απαιτήσεις (Ενιαίος Αμυντικός Χώρος, Πετρέλαια Κύπρου, Κρίση Λιβάνου, Αποστολές ΝΑΤΟ και ΕΕ) προσδιορίζουν τις επιχειρησιακές δυνατότητες που καλείται να αναπτύξει το Πολεμικό Ναυτικό.

Το Πολεμικό Ναυτικό και κυρίως οι μεγάλες μονάδες κρούσης (Φρεγάτες) αποτελεί το κατ’ εξοχήν εργαλείο της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής. (Κατ’ αντιστοιχία και όλα τα Ναυτικά των μεγάλων χωρών εξυπηρετούν με ανάλογο τρόπο τα εθνικά τους συμφέροντα).

Οι Ναυτικές μονάδες από τη φύση τους καλύπτουν τις σύγχρονες απαιτήσεις του πολέμου (σε πλαίσια ΝΑΤΟ) που θέλουν τις στρατιωτικές μονάδες ευκίνητες, αυτόνομες, με μεγάλη ισχύ πυρός, ικανές να δράσουν μακριά από τα εδάφη τους (βλ. NRF).

Η Ελλάς παρά τον Θαλασσινό – Ναυτικό χαρακτήρα που της προσδίδει η γεωστρατηγική θέση της, κατά την μεταπολεμική εποχή ακολούθησε μία μάλλον στρεβλή ανάπτυξη των Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά την ψυχροπολεμική περίοδο ο Στρατός Ξηράς ήταν ο Κλάδος ο οποίος κυριάρχησε, λόγω και του χαρακτήρα των από Βοράς απειλών και ενδεχομένως λόγω του χαρακτήρα που οι σύμμαχοι ήθελαν να μας επιβάλλουν.

Στην δεκαετία του ’80 – ’90 ήταν η Αεροπορία το όπλο που αναπτύχθηκε περισσότερο, κάτι που αποτελούσε και πολιτική επιλογή (υπάρχει σχετική αναφορά σε βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη). Η ανάπτυξη της Αεροπορίας ήταν βεβαίως εις βάρος και του Ναυτικού το οποίο υποχρεώθηκε να καλύψει της ανάγκες του με μεταχειρισμένες φρεγάτες (πλην των εξαιρέσεων της ναυπήγησης των 4 ΜΕΚΟ).

Σήμερα όπου η Ναυτική ισχύς παγκοσμίως (πολεμική και εμπορική) είναι το κατ’εξοχήν μέσον της θαλάσσιας κυριαρχίας και ασφάλειας (και κατ’ επέκτασης Εθνικής), οι ναυτικοί εξοπλισμοί είναι κάτι παραπάνω από επίκαιροι.

Το ΠΝ οφείλει να παραμείνει σταθερά στοχευμένο στην προσπάθεια πρόσκτησης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων, που θα του επιτρέψουν να παραμείνει στην κατηγορία των Ναυτικών ανοικτής θαλάσσης (blue water navies).

Ο Αγών μου...

Κι εκεί που όλοι νόμιζαν ότι η τρομοκρατία στην Ελλάδα είχε τελειώσει, νάσου οι επιθέσεις σε Αστυνομικά Τμήματα και βέβαια η προκήρυξη στην Ελευθεροτυπία (για να μην ξεχνιόμαστε) στα πρότυπα της 17Ν. Τη διάβασα προσεκτικά. Αντιγράφω ένα απόσπασμα από την αρχή γιατί έχει ενδιαφέρον:

"Οι τελευταίες Κυβερνήσεις στο όνομα του νεοφιλελευθερισμού και της προσαρμογής στο νέο περιβάλλον των ελεύθερων αγορών, επιτίθενται σε κατακτήσεις που αφορούν την εργασία, την υγεία, τους μισθούς και τις συντάξεις, τη δημόσια περίθαλψη των εργαζομένων. Προωθούν με κάθε μέσο την πολιτική αναδιανομής του πλούτου από τα χαμηλά ταξικά στρώματα προς τα υψηλά, εφαρμόζουν πολιτικές που πριμοδοτούν τη "νέα οικονομία" του χρηματιστηριακού τζόγου και περιθωριοποιούν όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας προς χάριν των πολυεθνικών."

Αυτά και άλλα πολλά λέει στην προκήρυξη. Ομολογουμένως η καταγραφή των σύγχρονων κοινωνικο-οικονομικών προβλημάτων, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αν και οι θεωρείες περί γενικευμένης συνομωσίας κατά των χαμηλών τάξεων δεν με βρίσκουν σύμφωνο, είναι ωστόσο γεγονός ότι η σύγχρονη κοινωνία είναι εγκλωβισμένη σε μιά δίνη προβλημάτων. Ασφυκτιά οικονομικά καθώς παρασύρεται και από τις σειρήνες του υπερκαταναλωτισμού. Οι σύγχρονοι Έλληνες είναι σε μεγάλο προσοστό οικονομικοί σκλάβοι των τραπεζών. Στην προσπάθειά τους δε για περισσότερη ευμάρεια βουλιάζουν όλο και περισσότερο στα χρέη. Βιώνουμε περίοδο ψευδο-ευημερίας, μιάς εικονικής ευημερίας δυτικών προτύπων. Σε αυτό δε το σημείο συμφωνούν τόσο οι αριστεροί όσο και οι ριζοσπαστικοί δεξιοί.

Με λίγα λόγια οι νεο-τρομοκράτες το έχουν εντοπίσει το πρόβλημα και προσπαθούν να αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές των Ελλήνων. Όμως κάπου εκεί αρχίζει να χάνεται η μπάλλα. Αυτή η δαιμονοποίηση των πάντων, πολιτικών, επιχειρηματιών και κυρίως των αστυνομικών είναι λίγο "πασέ". Προφανώς οι συντάκτες της προκήρυξης δεν έχουν πάει σε άλλες δυτικές ευνομούμενες χώρες για να δούν πως συμπεριφέρονται οι αστυνομικοί, αλλά και πόσο λιγότερες ελευθερίες απολαμβάνουν οι πολίτες. Δε λέω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στην κοινωνία μας. Αλλά με το να ρίξουμε μερικές σφαίρες και να καθαρίσουμε και κανα "μπάτσο" θα το λύσουμε;

Η κοινωνία μας και αναφέρομαι στην Ελληνική κοινωνία πάσχει κυρίως από την έλειψη αρχών και αξιών στην σύγχρονη αστική τάξη. Προσωπικά δεν με πειράζει τόσο η υπερβολική χλιδή που απολαμβάνουν κάποιοι γύρω μου. Με ενοχλεί όμως ο τρόπος με την οποία έχει αυτή αποκτηθεί. Δεν με ενοχλούν τόσο οι κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες. Ο ανισότητες είναι δεδομένες σε όλα τα κοινωνικά "οικοσυστήματα". Με ενοχλεί όμως όταν το σύστημα στο οποίο ζω, εργάζομαι, μορφώνομαι, δεν μου έχει εξασφαλίσει το θεσμικό πλαίσιο και τα κατάλληλα κριτήρια αξιολόγησης, για να έχω τουλάχιστον ίσες ευκαιρίες με τους υπόλοιπους και να αποκτήσω - με την αξία μου - το κοινωνικό και κυρίως οικονομικό status που επιθυμώ. Η μάλλον καλύτερα δεν με πείθει ότι αυτός είμαι γιατί αυτό μου αξίζει.

Με την ίδια λογική των τρομοκρατών μου φταίει λοιπόν το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του, οι βαρώνοι των media και οι πολιτικοί οι οποίοι διαπλέκονται μαζί τους. Αυτοί οι τελευταίοι που θα έπρεπε να είναι θεματοφύλακες αποδείχθηκαν τελικά επιρρεπείς στη διαφθορά και τον εύκολο πλουτισμό. Έτσι είναι... Κι όμως αυτούς τους πολιτικούς κάποια πρόβατα-ψηφοφόροι τους έχουν αναδείξει. Κάποια θλιβερά ανθρωπάκια που στο όνομα του βολέματος και του ρουσφετιού, πούλησαν την ψήφο τους, το μόνο όπλο που μας έχει απομείνει στη σύγχρονη δημοκρατία, σε ανεπαρκείς πολιτικούς. Δηλαδή με τη λογική του Επαναστατικού Αγώνα να βγούμε με τα όπλα και να καθαρίζουμε τα στρατιωτάκια των κομματικών νεολαιών ή τους αμόρφωτους τηλεθεατές της Πάνια και του "Fame Story" που τόσο ξέρουν, τόσο καταλαβαίνουν και ανάλογα ψηφίζουν.

Τι φταίει τελικά; Πολλά φταίνε, το κεφάλι μας το ξερό φταίει, εμείς φταίμε. Μήπως χρειάζεται να κάνουμε format στο "σκληρό δίσκο" της πολιτικής ζωής μας και να εγκαταστήσουμε νέο "λειτουργικό σύστημα;" Και πως θα γίνει αυτό θα μου πείτε, με πόλεμο, με πραξικόπημα, με "επανάσταση" τύπου '67; Δεν ξέρω..., Πολιτικές λύσεις υπάρχουν, πάντως όχι με γκαζάκια, κουκουλοφόρους και "επαναστατικούς αγώνες"

Αντίβαρο Συνειδήσεων...

Μετά την επίσκεψή μου στο δικτυακό τόπο του Αντίβαρου σκέφτηκα να συνδράμω στην προσπάθεια της "σιωπηλής" πλην υγειούς πλειοψηφίας αυτού του τόπου, να παρέμβει και να ακουστεί δυναμικά. Νομίζω ότι η συμπαθής γελοιογραφία παριστάνει πολύ γλαφυρά τον κίνδυνο που ελοχεύει από τους πειραματισμούς μερικών πεφωτισμένων. Συμπληρωματικά αντιγράφω τις ενστάσεις της Ακαδημίας για το "πόνημα" της Ιστορίας ΣΤ' Δημοτικού.

Γράφει η Ακαδημία:

"Aισθητή είναι η απόκλιση του βιβλίου από τις κατευθύνσεις και τους στόχους του Διαθεματικού Eνιαίου Πλαισίου Προγράμματος Σπουδών Iστορίας (ΔEΠΠΣI), βάσει της κανονιστικής αποφάσεως 21072/Γ2…
Συμπερασματικά, το κείμενο του διδακτικού εγχειριδίου

• Δεν συμβάλλει στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας.
• Eπιδεικνύει προχειρότητα κατά την προσέγγιση μείζονος σημασίας ζητημάτων του ιστορικού παρελθόντος και αδυναμία διακρίσεως του εκάστοτε ουσιώδους από το επουσιώδες.
• Παρουσιάζει ικανό αριθμό ανακριβειών, λαθών και παραλείψεων ουσιώδους συχνά σημασίας…
• Στην τελική κρίση περί του εγχειριδίου οφείλει να αποδοθεί η επιβεβλημένη βαρύτης στην επιταγή του Συντάγματος για την ανάπτυξη μέσω της παιδείας της "εθνικής συνειδήσεως των Eλλήνων". "-

Νομίζω ότι η Ακαδημία πολύ συνοπτικά αλλά με ακρίβεια, εστιάζεται στην ουσία του προβλήματος. Εγώ θα ήθελα να συμπληρώσω ότι η "εθνική συνείδηση" είναι άμεσα εξαρτώμενη από την "εθνική μνήμη". Αυτή ακριβώς η εθνική μνήμη κινδυνεύει να απωλεσθεί. Κι αυτό που δεν καταλαβαίνω που να με πάρει, είναι γιατί έπρεπε να "πειραχθεί" ο τρόπος με τον οποίο διδασκόταν η ιστορία. Δηλαδή οι προηγούμενες γενιές δεν τα έμαθαν καλά; Έπρεπε να έρθει η κυρία Ρεπούση και το συνάφι της, οι... "συνήθεις χάσκακες" (κατά Ζουράρι) να μας (ξανα)μάθει ιστορία. Και βέβαια είναι να απορεί κανείς πως όλα αυτά παίρνουν σάρκα και οστά, την εποχή που κυβερνά μία (κατα συνθήκη) συντηρητική παράταξη.

Σε μιά εποχή που πολλές κοινωνίες κάνουν θεαματικές στροφές προς μία ορθολογιστική αυτοσυγκράτηση και επιστροφή σε πιό συντηρητικά στερεότυπα (βλέπε Γαλλία-Σαρκοζί), εμείς προωθούμε μία λανθάνουσα "φιλελεύθερη" προσέγγιση. Δηλαδή με καθυστέρηση υιοθετούμε κάτι που οι άλλοι ήδη το δοκίμασαν, δεν τους πέτυχε και το απέριψαν. Πρόκειται για τον "ελιτισμό των δήθεν προοδευτικών" (κατά Χολέβα) οι οποίοι χλευάζουν αυτούς που σέβονται την εθνική μνήμη. Το αποτέλεσμα είναι ένα ανουσιούργημα, που παρουσιάζει μία ανιστόρητη ιστορία που εμένα προσωπικά με προσβάλει, με εξοργίζει και μου προκαλεί αγωνίες και ανησυχία.

Εγένετο Φως...

Ετσι ξαφνικά... Μου μπήκε και μένα η ιδέα του blogging. Δεν ξέρω πως. Χρόνο δεν έχω. Ημερολόγιο δεν τηρούσα ποτέ μου. Τριγυρνούσα σε blog άλλων βλέποντας, διαβάζοντας (όταν εύρισκα λίγο χρόνο και διάθεση) και τότε αποφάσισα να κάνω τη μοιραία έξοδο. Στο χάος... στον κυβερνοχώρο. Ισως τελικά τα blogs να είναι τελευταία ελπίδα των απλών ανθρώπων να βιώσουν την αληθινή δημοκρατία και ελευθερία του λόγου. Να, εδώ είμαι κι εγώ, υπάρχω, σκέπτομαι, προβληματίζομαι, σχολιάζω, λοιδορώ, χαράσσω το δικό μου μονοπάτι... ζω μιά κρυφή ζωή, ή μήπως απλά καταγράφω την πραγματική μου ζωή. Δεν ξέρω θα δείξει. Sign out...